พยสนสูตร ว่าด้วยโทษของการด่าบริภาษ เพื่อนพรหมจรรย์

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษ เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย กล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส

        ความฉิบหาย ๑๐ อย่างเป็นไฉน คือ ภิกษุนั้นไม่

                บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ ๑

                เสื่อมจากธรรมที่บรรลุแล้ว ๑

                สัทธรรมของภิกษุนั้น ย่อมไม่ผ่องแผ้ว ๑

                เป็นผู้เข้าใจว่าตนได้บรรลุในสัทธรรมทั้งหลาย ๑

                เป็นผู้ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์ ๑

                ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง ๑

                ย่อมถูกโรคอย่างหนัก ๑

                ถึงความเป็นบ้า มีจิตฟุ้งซ่าน ๑

                เป็นผู้หลงใหลกระทำกาละ ๑ เมื่อ

                ตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑

        ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษ เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย กล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่างนี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส ฯ

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ 

บรรทัดที่ ๓๙๐๔ - ๓๙๑๕. 

หน้าที่  ๑๖๘ - ๑๖๙.